ışıl ışıldı güneş
kızıl kestane saçlarında
ondörtken ben sen onsekiz yaşında
Altona istasyon peronunda
hatıralar silinmez en güzelleri çocukluğumuzda
Neyci idin sen bana
Mülcü de ben sana
çiçekler arasında deve dikeniydin
titizdin mor açan boyun eğmez
eleştirel sorgulayan
ve özünde yumuşak
bakışlarında sade şefkat
çıtayı yüksek tutan
en başta kendine
yoktu tahammülün adaletsizliğe
tiyatro oyuncusu ve yönetmeni olacaktın
kara tren hayatın göç yollarında
emekçiydin postahanede aynı zamanda
ve mısırda çalardın mısır tarlasında
hani kumsalda
o piknik yaptığımız Elbe
bisiklet turumuzda
her an kendini yeni yaratırdın hayat denilen romanında
bölümlerine katılan yeni dostlarınla
uğraşlarınla, kavgalarınla, aşklarınla
her biri romanın yeni bölümüydü hayatında
son bölümün
son olaylarında
son satırlarında
son harfinde
ve nihayetinde
nokatsında
bende vardım o romanda
hayatında
sarı laleler açacak hep hatırlarımda
gözlerim kapalı ay ışınında
o vişne çiçekleri ağaçları altında
Hamburg; 21.12.2017
Tiyatro Yönetmeni
sevgili arkadaşım Necla Akgün anısına
